Πόσο έξω από το κουτί αντέχουμε;

“Δεν με καταλαβαίνουν. Δεν βλέπουν ότι αυτό χρειάζεται να γίνει;”

Η ίδια απορία που έχει ταλαιπωρήσει κάθε δημιουργικό όσο και κάθε οργανωτικό μυαλό. Αυτή η ατελείωτη μάχη που δίνουμε να μας καταλάβουν, να δουν αυτό που βλέπουμε, να μας αναγνωρίσουν, που οδηγεί στην απογοήτευση όταν συνειδητοποιούμε πως μάλλον μόνο εμείς βλέπουμε τα πράγματα έτσι και πως ποτέ δεν θα γίνουμε κατανοητοί. Είμαστε τρελοί; υπερβολικοί; αντιδραστικοί; έχουμε κάποιο πρόβλημα στον τρόπο που επικοινωνούμε; μήπως βρισκόμαστε σε ένα “τοξικό” περιβάλλον και μας περιτριγυρίζουν άνθρωποι που θέλουν να μας χειραγωγήσουν; Πιθανό να ισχύει κάτι από αυτά… αλλά ίσως και τίποτα. Πριν βιαστούμε να κάνουμε τη διάγνωση, ας το ψάξουμε λιγάκι.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας το δημιουργικό και το τακτικό στοιχείο. Ας το σκεφτούμε σαν μια ευθεία γραμμή που στο ένα άκρο της είναι η δημιουργικότητα και στο άλλο η οργανωτικότητα. Έχουμε να κάνουμε με δύο αντίθετα στοιχεία, επομένως. Με δύο άκρα. Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου κλείνει είτε προς το ένα είτε προς το άλλο άκρο. Άνθρωποι με πιο έντονο το δημιουργικό στοιχείο είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε “έξω από το κουτί”. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι το κουτί συμβολίζει την οργάνωση, την τάξη, την ασφάλεια, τη σιγουριά, το “έξω από το κουτί” είναι η περιπέτεια, το ρίσκο, η εξερεύνηση, η εξέλιξη και η αλλαγή. Αυτά έχει ανάγκη ένα δημιουργικό μυαλό. Ένα τακτικό μυαλό, από την άλλη, αγαπάει την ασφάλεια, τη συνήθεια, το γνώριμο, την οργάνωση και κυρίως… τα κουτιά οργάνωσης.

Σε μία σχέση ή συνεργασία μεταξύ ανθρώπων με εντελώς αντίθετες κλίσεις, το πιο πιθανό που μπορεί να συμβεί είναι σύγκρουση, είτε αυτή εκφράζεται είτε όχι. Και κάπως έτσι προκύπτει αυτό το γεμάτο παράπονο “δεν με καταλαβαίνουν”. Βλέπετε, είναι πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο της ασφάλειας να ρισκάρει, και εξίσου δύσκολο για μια δημιουργική προσωπικότητα να κλειστεί μέσα σε κουτί και να ακολουθήσει δομές και κανόνες. Κανένας από τους δύο δεν είναι κακός, απροσάρμοστος ή προβληματικός. Απλώς βλέπουν τον κόσμο από διαφορετική οπτική γωνία. Και στην προσπάθειά τους να γίνουν κατανοητοί και αποδεκτοί, στην ανάγκη τους να επικοινωνήσουν και να συνδεθούν, ξεχνούν πως απέναντί τους έχουν έναν άνθρωπο που βλέπει αλλιώς τον κόσμο.

Είναι ενδιαφέρον το πόσο μοιάζουμε και το πόσο διαφέρουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Όμως το πιο ενδιαφέρον είναι πως, για να επιτευχθούν μεγαλοπρεπή αποτελέσματα και για να υπάρξει ισορροπία, χρειάζεται η συμμετοχή και των δύο στοιχείων. Αξίες όπως η ασφάλεια, η οργάνωση, η σταθερότητα, η πειθαρχία θέτουν μια ισχυρή βάση για να υπάρξει η δημιουργία. Αντίστοιχα, δεν θα υπήρχε η ανάγκη για τάξη και οργάνωση αν πρώτα δεν υπήρχε η εξερεύνηση και η αταξία.

Και πώς πάμε από τη σύγκρουση στην ομαλή και παραγωγική συνύπαρξη; Με σεβασμό και κατανόηση που κατευθύνονται από μέσα προς τα έξω. Με το να γνωρίζουμε πού εμείς τοποθετούμαστε σε σχέση με το “κουτί” και να αναγνωρίσουμε τι έχουμε να προσφέρουμε. Ποιο είναι το δυνατό μας χαρτί, για να το θέσουμε πιο απλά. Και ίσως έτσι να μας είναι λίγο πιο εύκολο να κατανοήσουμε και τους άλλους, επιτρέποντάς τους να μας βάλουν λίγο στον κόσμο τους χωρίς να νιώθουμε πως κινδυνεύουμε ή πως κάτι δεν πάει καλά με εμάς. Αν έτυχε, λοιπόν, να είμαστε ανήσυχα, δημιουργικά μυαλά, ας δοκιμάσουμε να μπούμε εθελοντικά σε ένα “κουτί”. Έτσι για την έμπνευση. Αν, από την άλλη, αγαπάμε τα “κουτάκια” και την ασφάλειά μας, ας δώσουμε την ευκαιρία μια φορά σε έναν δημιουργικό φίλο ή συνεργάτη να μας βγάλει λίγο έξω… και ποιος ξέρει, ίσως και να μας κάνει καλό λίγος καθαρός αέρας.